Vier jaar geleden werden er twee kinderen geboren. Ze kregen de namen Tim en Sophie. Hun geboortedatum weet ik slechts bij benadering: augustus of september 2011.
Hun geboortepapieren heb ik helaas niet bewaard. Ik weet nog wel bij welke gelegenheid het was. Ik was net bevestigd als predikant in de Hervormde gemeente te Alblasserdam, een gemeenschap waar God veel kinderen aan heeft toevertrouwd. Ik kwam op het idee om verhalen over hen te gaan vertellen als illustratie bij een preek. En zonder dat het de bedoeling was kregen Tim en Sophie een gezicht en kregen de verhalen een vervolg. In dit boek staan er vijftig, voor elk jaar van het bestaan van de Ichthuskerk één.
Waar ik als predikant moeite mee heb, zijn afwezige gezichten van kinderen tijdens een kerkdienst. Dat als je ‘jongens en meisjes’ zegt, ze niet eens opkijken om te luisteren naar wat je zegt. Het is gissen naar de oorzaak en ik zoek deze bij mijzelf. Zijn er al teveel woorden langs hen heengegaan? Zaten eerdere voorbeelden voor kinderen zó naast hun leefwereld dat ze nu niet eens meer de moeite nemen of te luisteren? Of kunnen ze gewoon het papiertje van hun snoepje niet open krijgen en vergt dat alle aandacht? Soms kan de oorzaak namelijk veel eenvoudiger zijn dan de dominee denkt.
De andere kant is ook waar: ik kan als predikant blij worden van intens luisterende kinderen. Die ik zachtjes ‘yes’ hoor zeggen als ik aan een verhaal wil beginnen en die grinniken als er een subtiel grapje in zit. Die, als ik op huisbezoek kom, sommige verhalen nog na hoor vertellen en die tekeningen bij de verhalen aan me laten zien. De boodschap van de preek wordt er nog even bij verteld. Echt, ik word daar blij van. Want als de kinderen geboeid zijn, luisteren de volwassenen mee.
Ik ben God dankbaar dat Hij telkens weer inspiratie gaf om zoiets eenvoudigs als kinderverhalen te kunnen vertellen. Want wat kan iets eenvoudigs toch moeilijk zijn. Ik ben Jacoline, Thomas, Chris en Manuel dankbaar dat ze op vakantie hebben genoten van mijn eerste probeersels en mij hebben aangemoedigd om daar meer mee te doen. Ik ben de gemeente dankbaar dat ze Tim en Sophie een
plekje in hun midden gegeven hebben, waardoor ik het heb aangedurfd om over hen te blijven vertellen. De gemeenteleden Marco en Wilma Smouter, Wilma de Vries en Reinier van Rumpt bedank ik voor hun meedenken en meewerken aan dit boek.
Tenslotte wil ik de kinderen van de Ichthuskerk bedanken. Als ik jullie zo aandachtig in de kerk zie luisteren, zie ik soms een klein jongetje tussen jullie in zitten. En dat jongetje, dat ben ik. Ik hoop dat deze verhalen jullie helpen om God te leren kennen. En, niet te vergeten, bedankt voor jullie mooie tekeningen in dit boek!
Ds. Jan Reijm
Alblasserdam, 2015